Matki, żony, kochanki,partnerki. macie ochotę na ciekawą, babską obyczajówkę? Po niej bardziej polubicie swojego starego, nawet bez tych wszystkich zer na koncie

Włoska rodzina Farinnelich. Dwóch braci (Massimo i Nico), dwa małżeństwa, dużo nieporozumień a jeszcze więcej tajemnic…
Lara tytułowa żona, ma przystojnego męża Massima, uzdolnionego artystycznie synka, piękny dom, ustabilizowaną sytuację materialną. Do tego jest piękną kobietą, z tych co to przyciągają uwagę innych kobiet. Nienaganna prezencja, wysmakowany styl. Dla kogoś kto patrzy z boku to obraz życia jak z bajki, życia o którym się marzy lub ogląda w filmach. No właśnie, ale nic nigdy nie jest takim jakim się wydaje. To co widzimy u innych, zawsze jest tym co oni chcą nam pokazać a nie prawdziwą rzeczywistością. Lara, nasza posłuszna żona, jest tego bardzo dobrym przykładem.

Maggie, żona Nico (brata Massima) wchodzi do rodziny po śmierci jego pierwszej żony. Nie ma łatwego startu wychodząc za mężczyznę z przeszłością, który ma córkę z pierwszego małżeństwa. Dodatkowo Maggie, dowiaduję się czegoś o przeszłości pierwszej żony Nico. Postanawia jednak zachować to w tajemnicy, by chronić całą rodzinę i nie ranić najbliższych.
Co łączy Larę i Maggie? Obie żony noszą w sobie sekrety, które stają się dla nich udręką. Czy wyjawią je aby siebie uwolnić, czy jednak „dobro” rodziny jest ważniejsze niż wewnętrzny spokój?

Posłuszna żona to opowieść o tym jak niełatwo jest być żoną.. O rodzinnych relacjach, które bywają zagmatwane, trudne, bolesne. O tajemnicach jakie skrywamy za drzwiami naszych domów i sypialni. O trudach wychowawczych, rodzinie patchworkowej i kobiecej przyjaźni.

Bałam się , że będzie to jakaś saga rodzinna, moda na sukces rozpisana na 500 stron, gdzie „każdy z każdym” ale nic bardziej mylnego. Autorka bardzo ciekawie przedstawia rodzinne więzi, z nutką takiej psychologii, naciskiem na emocje i trafnie nazywa to co siedzi nam w głowie. Bohaterzy bardzo wyraziści, szczególnie dwie wspomniane żony. Nieraz odnajdywałam w Larze i Maggie samą siebie.
Książka wciąga, nawet jeśli są jakieś momenty przestoju, to krótkie i od razu pojawia się coś nowego.
Myślę, że naprawdę książka może się spodobać. Warto rozważyć te lekturę jak ktoś nie czytał, a lubi powieści obyczajowe

M.

Gdyby nie konkurs zorganizowany przez Księgarnie Gandalf pewnie nigdy nie „spotkałabym ” Pisarki..Lubie takie akcje internetowe bo dzięki temu trafiam na książki po które sama bym nie sięgnęła, więc zawsze jest to jakieś urozmaicenie czytelnicze

Tytułowa Pisarka, Ewa, przepełniona jest trudnymi wspomnieniami z dzieciństwa i młodości, daje upust emocjom które się w niej kotłują, słowom które w niej tkwią i spisuje swoją historię życia..I tak o to poznajemy Weronikę (Pisarka nie ujawnia  w pisanej książce swojego prawdziwego imienia) dziewczynkę wychowaną w patologii. Pochodzi z domu w którym jej nie chciano, z domu w którym miłość została zastąpiona nienawiścią.
W tej samej kamienicy, mieszka Wiktor, dziecko które również nie zaznało ciepła domowego. Widoki ojca alkoholika, tłukącego matkę, odcisną się w życiu chłopca…
Dzieci zaprzyjaźniają się. Łączy ich ból wynikający z niesprawiedliwości świata . Oboje pragną miłości i normalności, choć czy wiedzą w ogóle czym jest życie bez strachu?
Dzieci mimo silnej relacji jaka ich łączy pewnego dnia zostają rozdzielone. Weronikę z Warszawy zabiera babcia, dając jej zasmakować spokojnego dzieciństwa..
Wiktor, opuszczony przez wszystkich, mierzy się dalej z okrucieństwem. Pozostawiony sam sobie, przesiąka nienawiścią panującą w domu…
Los pozwoli jeszcze głównym bohaterom się spotkać. Ich relacja jeszcze mocniej się pogłębi, będą walczyć ze światem by móc być razem…

Pisarka to opowieść o niesprawiedliwości świata, o okrutnym losie który nie wybiera i nie oszczędza. Jakie karty wylosujesz, z takimi musisz grać z życiem.. czytając można się uśmiechnąć do swojego życia i jeszcze bardziej je polubić.. Weronika i Wiktor to przykłady, że dzieciństwo nas kształtuje i to co otrzymamy z domu, nigdy nie odbije się bez echa..
Jeśli ktoś chciałby poznać Pisarkę uprzedzam że jest to I tom trylogii, także czytając tę pierwszą część, zobowiązujemy się na więcej. Podróż z Pisarką tak szybko się nie skończy.. 

Teraz trochę ode mnie.. Zawsze prawdziwe historie przemawiają do mnie bardziej, trafiają mocniej niż te które powstały w wyobraźni autora. Świadomość, że czytana historia miała miejsce lub inspirowana był prawdziwymi wydarzeniami,a bohaterowie książki to osoby, które żyją lub żyły, mocniej wpływa na moje odczuwanie książki. Jednak tutaj, mimo iż autorka książki zapewnia, że wszystkie wydarzenia które opisuje, miały kiedyś miejsce,( może nawet niektóre sytuacje to jej autobiografia?) to jakoś mnie bardziej nie pobudziły.. 
Kreacja bohaterów jakoś mało wiarygodna, dialogi dziwne. Może sposób przekazu mi nie odpowiadał, język..bo choć historie naprawdę są przerażające, trudne, okrutne, z tych co to chwytają za serce, to moje jednak mocniej nie zabiło. Autorka pisze, że włożyła w powieść dużo serca i uczuć, ja ich niestety nie odczułam. Trochę się nudziłam czytając, a szkoda.

 I trochę zostałam wrzucona  w pułapkę gdyż nie lubię tak w połowie przerywać, zawsze staram się doprowadzać rzeczy do końca a pierwszy tom kończy się tak, że pozostawia dużo wątpliwości i niewyjaśnionych wątków i taką nutkę ciekawości, no co to tam dalej będzie..  Co dalej z Weroniką, jak potoczy się jej dorosłe życie, co spowoduje że bezdomna dziewczyna zamieszka w pięknym domu nad oceanem? Czy będą razem z Wiktorem? …
Drugi tom już w kwietniu….
M.

Czasami jest tak, że po obejrzeniu jakiegoś filmu, przeczytaniu książki czy po jakimś ważnym wydarzeniu jesteśmy naładowani, cali wypełnieni wrażeniami i czekamy tylko żeby z kimś podzielić się tym wszystkim co w nas siedzi ale gdy przychodzi co do czego nie możemy znaleźć odpowiednich słów by to wyrazić. Choć tyle ich w nas jest, nie możemy odszukać tych najwłaściwszych. Tak mam teraz. Tyle bym chciała napisać, tyle opowiedzieć ale jak siadam do pisania to.. słów brak i jedyne co bym chciała zrobić to powiedzieć Dziękuje Pani Michelle za książkę , przytulić ją a reszcie świata(tej kobiecej części) oznajmić, że książka warta jest uwagi!

Ale co nieco postaram się z siebie wydobyć. Michelle Obama przedstawia światu swoją historię, zaprasza nas do swojego maleńkiego rodzinnego domu, opowiada o kochanych rodzicach, dobrym ale zarazem ciężkim dzieciństwie. Razem z nią przechodzimy przez okres dojrzewania, czas studiów, pierwszej pracy i aż dochodzimy do Białego Domu po którym też nas dość obszernie oprowadza… Nie dajmy się zwieźć, że to nuda, że opowiada o dziadach pradziadach – nic bardziej mylnego. Życie Michelle było niezwykle ciekawe albo tak umiejętnie je przedstawiła, że czyta się lekko i 500 stron nie odstrasza- tak czy inaczej, swoim życiem, doświadczeniem z domu rodzinnego, dzieli się otwarcie i bardzo szczerze przez co nie sposób się nie zainteresować i oderwać. Uchyla trochę zasłony najsłynniejszego domu świata, ukazując jego blaski i cienie, których jakby więcej.. Prowadzi długimi pięknymi korytarzami, gdzie polityka i pęd świata mieszają się z samotnością i smutną ciszą…
To co najbardziej mi się podobało to to, że Pani Michelle nie pisała tego jako była pierwsza dama i jedna z najsłynniejszych kobiet świata, nie jako celebrytka, ale jako Michelle Obama z domu Robinson. Kobieta, która była zwyczajną dziewczynką z prostymi dziecięcymi marzeniami, niekiedy zakompleksioną nastolatką z planami na przyszłość. Tak samo jak my jest spełnioną mamą, kochającą żoną, wdzięczną córką, dobrą siostrą. Te role były dla niej (i pewnie są wciąż) najważniejsze. W książce skraca dystans i mówi : jestem zwyczajną, prostą kobietą, taką jak ty.

Książka jest niezwykle ciepła, bije z niej mądrość i konkretny przekaz. SIŁA JEST kobietą i Michelle to udowadnia. Swoją życiową postawą i działalnością motywuje i inspiruje. Na swoich przykładach pokazuje, że ciężką pracą i samozaparciem można osiągnąć wiele; że kobiecy głos ma niezwykłą moc, musi tylko wybrzmieć w odpowiednim miejscu i czasie. Dodaje wiary w siebie i uczy dystansu do świata ale przede wszystkim samej siebie.

To książka napisana z sercem od kobiety dla kobiety.

M.